Monday, June 17, 2013
Thursday, January 31, 2013
Tony Magar - Thoughts About Abstraction
Abstract art is learning how to personally explore the unlimited, somewhat like having a love affair. So, I have been excited about this form that’s been kicking around in the back of my brain for some time. Today it starts compelling me to put it on paper.
Then the acid test is, this idea or
form has to have some meaning for me. A deeper response is necessary even in
its raw state. It’s got to talk back to me; a dialogue has to begin.
It has to have a statement about the
way I think and feel about my world. Whether this idea or form was influenced
by music, poetry or daily drama still remains somewhat of a mystery to me.
Abstract art is not about having some personal emotional spasm and throwing
paint around, as some critics would have us believe. It’s about exploring and
inventing new concepts.
A response to a piece of music is
very powerful for me in evoking form’s color and feeling, and the door of love
and passion it can open. I remember one night in New York City, looking up at
Coltrane playing and realizing he wasn’t playing the music, he was the music. I
also find this in Mozart, this wonder and yearning, the longing to reach a
higher complex form of expression. It’s a romantic notion to me.
Abstract art has always been like
coming home to me….a place where I can feel free to expand my inner thoughts, a
place to invent. The void that once disturbed me has now become my home and
friend. Once I get free to enter the world, I can start to develop and explore
a vocabulary with the painting. Having this dialog with the work is very
important in reaching some meaning for me. This process encompasses a mystery
and surprise that I always love – and undiscovered country …
Monday, June 4, 2012
The weight of the unspoken words
The weight of
the unspoken words
sink the paper boats.
What I had written
before I knew you,
I have given to the wind.
What I have written
since I have known you,
I have given to the wind.
Pilgrims on their knees,
temple to temple,
ashes to ashes.
- Winter 1994
Friday, November 12, 2010
Parable of the blessing or the curse
Once there was an old man who lived in a tiny village. Although poor, he was envied by all, for he owned a beautiful white horse. Even the king coveted his treasure. A horse like this had never been seen before – such was its splendor, its majesty, its strength.
People offered fabulous prices for the steed, but the old man always refused. “This horse is not a horse to me,” he would tell them. “It is a person. How could you sell a person? He is a friend, not a possession. How could you sell a friend.” The man was poor and the temptation was great. But he never sold the horse.
One morning he found that the horse was not in his stable. All the village came to see him. “You old fool,” they scoffed, “we told you that someone would steal your horse. We warned you that you would be robbed. You are so poor. How could you ever protect such a valuable animal? It would have been better to have sold him. You could have gotten whatever price you wanted. No amount would have been too high. Now the horse is gone and you’ve been cursed with misfortune.”
The old man responded, “Don’t speak too quickly. Say only that the horse is not in the stable. That is all we know; the rest is judgment. If I’ve been cursed or not, how can you know? How can you judge?”
The people contested, “Don’t make us out to be fools! We may not be philosophers, but great philosophy is not needed. The simple fact that your horse is gone is a curse.”
The old man spoke again. “All I know is that the stable is empty, and the horse is gone. The rest I don’t know. Whether it be a curse or a blessing, I can’t say. All we can see is a fragment. Who can say what will come next?”
The people of the village laughed. They thought that the man was crazy. They had always thought he was a fool; if he wasn’t, he would have sold the horse and lived off the money. But instead, he was a poor woodcutter, and old man still cutting firewood and dragging it out of the forest and selling it. He lived hand to mouth in the misery of poverty. Now he had proven that he was, indeed, a fool.
After fifteen days, the horse returned. He hadn’t been stolen; he had run away into the forest. Not only had he returned, he had brought a dozen wild horses with him. Once again, the village people gathered around the woodcutter and spoke. “Old man, you were right and we were wrong. What we thought was a curse was a blessing. Please forgive us.”
The man responded, “Once again, you go too far. Say only that the horse is back. State only that a dozen horses returned with him, but don’t judge. How do you know if this is a blessing or not? You see only a fragment. Unless you know the whole story, how can you judge? You read only one page of a book. Can you judge the whole book? You read only one word of one phrase. Can you understand the entire phrase?”
“Life is so vast, yet you judge all of life with one page or one word. All you have is one fragment! Don’t say that this is a blessing. No one knows. I am content with what I know. I am not perturbed by what I don’t.”
“Maybe the old man is right,” they said to one another. So they said little. But down deep, they knew he was wrong. They knew it was a blessing. Twelve wild horses had returned. With a little work, the animals could be broken and trained and sold for much money.
The old man had a son, an only son. The young man began to break the wild horses. After a few days, he fell from one of the horses and broke both legs. Once again the villagers gathered around the old man and cast their judgments.
“You were right,” they said. “You proved you were right. The dozen horses were not a blessing. They were a curse. Your only son has broken both his legs, and now in your old age you have no one to help you. Now you are poorer than ever.”
The old man spoke again. “You people are obsessed with judging. Don’t go so far. Say only that my son broke his legs. Who knows if it is a blessing or a curse? No one knows. We only have a fragment. Life comes in fragments.”
It so happened that a few weeks later the country engaged in war against a neighboring country. All the young men of the village were required to join the army. Only the son of the old man was excluded, because he was injured. Once again the people gathered around the old man, crying and screaming because their sons had been taken. There was little chance that they would return. The enemy was strong, and the war would be a losing struggle. They would never see their sons again.
“You were right, old man,” They wept. “God knows you were right. This proves it. Your son’s accident was a blessing. His legs may be broken, but at least he is with you. Our sons are gone forever.”
The old man spoke again. “It is impossible to talk with you. You always draw conclusions. No one knows. Say only this. Your sons had to go to war, and mine did not. No one knows if it is a blessing or a curse. No one is wise enough to know. Only God knows.”
Once there was an old man who lived in a tiny village. Although poor, he was envied by all, for he owned a beautiful white horse. Even the king coveted his treasure. A horse like this had never been seen before – such was its splendor, its majesty, its strength.
People offered fabulous prices for the steed, but the old man always refused. “This horse is not a horse to me,” he would tell them. “It is a person. How could you sell a person? He is a friend, not a possession. How could you sell a friend.” The man was poor and the temptation was great. But he never sold the horse.
One morning he found that the horse was not in his stable. All the village came to see him. “You old fool,” they scoffed, “we told you that someone would steal your horse. We warned you that you would be robbed. You are so poor. How could you ever protect such a valuable animal? It would have been better to have sold him. You could have gotten whatever price you wanted. No amount would have been too high. Now the horse is gone and you’ve been cursed with misfortune.”
The old man responded, “Don’t speak too quickly. Say only that the horse is not in the stable. That is all we know; the rest is judgment. If I’ve been cursed or not, how can you know? How can you judge?”
The people contested, “Don’t make us out to be fools! We may not be philosophers, but great philosophy is not needed. The simple fact that your horse is gone is a curse.”
The old man spoke again. “All I know is that the stable is empty, and the horse is gone. The rest I don’t know. Whether it be a curse or a blessing, I can’t say. All we can see is a fragment. Who can say what will come next?”
The people of the village laughed. They thought that the man was crazy. They had always thought he was a fool; if he wasn’t, he would have sold the horse and lived off the money. But instead, he was a poor woodcutter, and old man still cutting firewood and dragging it out of the forest and selling it. He lived hand to mouth in the misery of poverty. Now he had proven that he was, indeed, a fool.
After fifteen days, the horse returned. He hadn’t been stolen; he had run away into the forest. Not only had he returned, he had brought a dozen wild horses with him. Once again, the village people gathered around the woodcutter and spoke. “Old man, you were right and we were wrong. What we thought was a curse was a blessing. Please forgive us.”
The man responded, “Once again, you go too far. Say only that the horse is back. State only that a dozen horses returned with him, but don’t judge. How do you know if this is a blessing or not? You see only a fragment. Unless you know the whole story, how can you judge? You read only one page of a book. Can you judge the whole book? You read only one word of one phrase. Can you understand the entire phrase?”
“Life is so vast, yet you judge all of life with one page or one word. All you have is one fragment! Don’t say that this is a blessing. No one knows. I am content with what I know. I am not perturbed by what I don’t.”
“Maybe the old man is right,” they said to one another. So they said little. But down deep, they knew he was wrong. They knew it was a blessing. Twelve wild horses had returned. With a little work, the animals could be broken and trained and sold for much money.
The old man had a son, an only son. The young man began to break the wild horses. After a few days, he fell from one of the horses and broke both legs. Once again the villagers gathered around the old man and cast their judgments.
“You were right,” they said. “You proved you were right. The dozen horses were not a blessing. They were a curse. Your only son has broken both his legs, and now in your old age you have no one to help you. Now you are poorer than ever.”
The old man spoke again. “You people are obsessed with judging. Don’t go so far. Say only that my son broke his legs. Who knows if it is a blessing or a curse? No one knows. We only have a fragment. Life comes in fragments.”
It so happened that a few weeks later the country engaged in war against a neighboring country. All the young men of the village were required to join the army. Only the son of the old man was excluded, because he was injured. Once again the people gathered around the old man, crying and screaming because their sons had been taken. There was little chance that they would return. The enemy was strong, and the war would be a losing struggle. They would never see their sons again.
“You were right, old man,” They wept. “God knows you were right. This proves it. Your son’s accident was a blessing. His legs may be broken, but at least he is with you. Our sons are gone forever.”
The old man spoke again. “It is impossible to talk with you. You always draw conclusions. No one knows. Say only this. Your sons had to go to war, and mine did not. No one knows if it is a blessing or a curse. No one is wise enough to know. Only God knows.”
Thursday, October 21, 2010
7 Quotes from Joseph Campbell
The creative act is not hanging on, but yielding to a new creative movement. Awe is what moves us forward.
It is by going down into the abyss that we recover the treasures of life.
The goal of life is to make your heartbeat match the beat of the universe, to match your nature with Nature.
The object becomes aesthetically significant when it becomes metaphysically significant.
If the path before you is clear, you're probably on someone else's.
Out of perfection nothing can be made. Every process involves breaking something up.
We must be willing to get rid of the life we've planned, so as to have the life that is waiting for us. The old skin has to be shed before the new one can come.
The creative act is not hanging on, but yielding to a new creative movement. Awe is what moves us forward.
It is by going down into the abyss that we recover the treasures of life.
The goal of life is to make your heartbeat match the beat of the universe, to match your nature with Nature.
The object becomes aesthetically significant when it becomes metaphysically significant.
If the path before you is clear, you're probably on someone else's.
Out of perfection nothing can be made. Every process involves breaking something up.
We must be willing to get rid of the life we've planned, so as to have the life that is waiting for us. The old skin has to be shed before the new one can come.
Thursday, July 1, 2010
حاشیه ای بر نوبانگ کهن
- یاری استوانی
این یادداشت اولین بار در سال ۱۹۹۱ در مجله گفتگو در شهر در برکلی به چاپ رسید و خوشبختانه از آن زمان تا کنون موسیقی ایرانی گامهای بلندی به جلو برداشته است
----------------------------
قطعه با نوای حزن انگیز سرنا شروع می شود. نوایی که گویی یادآور بیدار شدنی از ورای غبار سالیان است. به دنبال این "ندای بیداری" ستار و تمبک به سرنا ملحق می شوند و شنونده را به رقص آرام و خلسه آوری دعوت می کنندو مستی و شوق این بیداری در هم می آمیزد.
ساختار این اثر که در دستگاه شور ساخته شده سیری صعودی دارد و شنونده را از سه مرحله گذر می دهد: نوبانگ کهن ما را در سرداب های تیره و تاریک بیدار می کند و آرام آرام بیرون می کشاند، از میان جنگلهای انبوه گذر می دهد و سر آخر ما را در تپه هایی سر سبز و پر نور پایکوبان رها میکند؛ تپه های سر سبزی که رنگ و بوی گیلان را دارد.
قسمتهایی که برای گروه هم آوایان تنظیم شده اند در لطف و زیبایی بی نظیرند. قبل از این تجربه های ناشیانه هوشنگ کامکار و کارهای فوق العاده زیبای گلنوش خالقی را شنیده ایم. کامکار از توانایی های یک گروه کر استفاده لازم و مثبت را نمی کند و کار خالقی هم با تمام زیباییش کاملا بر روی الگوی موسیقی کلاسیک غربی استوار است. این اگر نه که اولین تجربه، بلکه موفقترین آن در زمینه موسیقی نویسی چند صدایی برای آواز در موسیقی ایرانی است و رهنمود به گشایش دری به دنیایی تازه برای موسیقی ایرانی می دهد.
بخصوص تلفیق استادانه و تا این حد موفق موسیقی "سنتی" و"محلی" که از پشتوانه پربار خسرو سلطانی در زمینه این دو موسیقی و نیز موسیقی کلاسیک غرب برخوردار است. شهامت و خلاقیت او را قدر میدانیم و این همه چه شکوفاتر چون حسین علیزاده و محمد قوی حلم در کنار او به هنرنمایی می نشینند. و نتیجه آن اثری است در سطح جهانی و ماورای فرهنگ بومی. این جوابی است به بسیاری که توانایی های موسیقی ایرانی را عقیم میشمارند و خورده بر آن میگیرند که موسیقی ایرانی نمی تواند در سطح جهانی مطرح شود.
برای جهانی شدن باید اول آنچه را که داریم بشکافیم و واقعا بشناسیم و امکانات رشد آن را در چهارچوب فرهنگی خودمان دریابیم. آن زمان است که رشدی خود جوش و ارگانیک می تواند متحول شود, نه در کپی برداری از روش هایی که در فرهنگهای دیگر، خاصه غرب استفاده شده و نه در دید متعصبی که مخالف هر نوع برداشتی از فرهنگهای دیگر است. هنر و هنرمند را در دو بعد باید محک زاد، دو بعدی که در یک رابطه متقابل و ارگانیک با هم هستند. یکی در چهارچوب فرهنگی خود و دیگری در بعد جهانی. آنچه از موسیقی دیگر فرهنگها میتوان یاد گرفت تجزیه و تحلیل ساختار آن موسیقی در رابطه با فرهنگ همان جامه و بررسی مکانیزم رشد آن و در آخر ارتباط این دو با هم است.
در این مقصود با موسیقی باید به عنوان یکی از نمودارهای فرهنگی برخورد کرد و نه مقوله ای مجزا. همچنانکه که در فرهنگ ما احساساتی و کلماتی وجود دارند که قابل ترجمه به انگلیسی نیستند، همانطور هم یک چهارم پرده های موسیقی ما در موسیقی غرب وجود خارجی ندارند.
زبان، آهنگ کلمات، ریتم ( چه در موسیقی و چه در معماری و هنرهای تزیینی و هنرهای تجسمی و روابط انسانی)، روان یا مقطع بودن، شدت و حدت رنگها و جهت فکری یک فرهنگ همه با هم یک شبکه حساس و ارگانیک می سازند و تناسبی موزون پدید می آورند. به عنوان مثال می توان بین یک چهارم پرده های موسیقی ما و طرح خانه های قدیمی و تفکر عرفانی ایرانی رابطه ای پیدا کرد. در هر فرهنگی که در نظر بگیریم نمیتوان هیچ یک از این فاکتورها را به عنوان یک مقوله ایزوله شده و دور از آن "شبکه هویت فرهنگی" به درستی بررسی کرد. این "شبکه هویت فرهنگی" همان چیزی است که به هر فرهنگی حس خاص خودش را می دهد. زمانی که هنرمند واقف به ساختار فرهنگی خود و این ریتم زیربنایی باشد کار او بی شک مستقیم و محکم این حس را به مخاطبین خود انتقال میدهد. برای مثال برای ایرانی بودن یک اثر نقاشی استفاده از "عناصر ظاهری" ایرانی چون ساقی و پیرمرد و مسجد و تخت جمشید ووو ... نه شرط لازم است و نه کافی. یک اثر کاملا تجریدی اگر که این شبکه و بافت زیربنایی فرهنگ ایرانی را لمس کرده باشد به مراتب ایرانی تر است و ایرانی تر به نظر میرسد. در یک اثر موسیقی هم اگر آهنگساز حس زیربنایی فرهنگ خود را دریافته باشد نتیجه اش کاری با عمق و اصالت خواهد بود، فرقی نمیکند که از چه سازهایی برای بیان خود استفاده کند - سازهای الکترونیک، زنگوله گردن گاو و یا هر چیز دیگر. در همین راستا زمانی که آهنگسازی از بافت فرهنگی خود و درد ها و شادی های معاصر خود جدا افتاده باشد، هر چقدر هم که از ستار و دف و سنتور استفاده کند باز تافته جدا بافته خواهد بود.
سلطانی و علیزاده در نوبانگ کهن با استفاده از سازهای محلی رنگ آمیزی جدید و پرشوری را ارایه داده اند. سازهای موسیقی "سنتی" به واسطه مجلسی بودن اجراها (برای گروه های کوچک و در فضاهای کوچک) و مخاطبین کم, صدای پربردی ندارند. قوی ترین سازی که در موسیقی سنتی به کار میرود دف است که آن هم از عرصه موسیقی سنتی کنار گذاشته شده بود و چند سالی بیش نیست که به همت محمد رضا لطفی و حسین علیزاده به رپرتوار سازهای رایج در موسیقی سنتی باز پیوسته است. سازهای محلی در جهت دیگر، به خاطر طبیعت خود و اجرا در دشت و صحرا پرشورترند و برد بیشتر و صدای قویتری دارند. در کنار هم گذاشتن این سازها شور و تحرک و هیجان جدیدی می آفریند و حرکتی مثبت و جسورانه است به سوی "موسیقی ملی ایران", آن نوع موسیقی که هنوز وجود خارجی ندارد.
نه غوطه خوردن در سنت نهایتا می تواند مثبت باشد و نه فرار و جهش به هر چیز غیر سنتی به نام نو آوری. باید خودمان را از میدانی که سنت و نو آوری را به عنوان دو آنتاگونیست در مقابل هم قرار میدهد بیرون بکشیم و با دیدی تازه به این جریان نگاه کنیم.
برای دریافتن امکانات رشد موسیقی ایرانی باید اول با در نظر گرفتن آنچه که مطرح شد به شناخت و تعریفی از موسیقی ایرانی رسید. نوبانگ کهن قدمی بزرگ در این راه است و آنرا باید نقطه عطفی در موسیقی ایران تلقی کرد.
پژواکی اسطوره ای از اعصار کهن در زندگی عصر کنونی - به واقع نوبانگ کهن.
- یاری استوانی
این یادداشت اولین بار در سال ۱۹۹۱ در مجله گفتگو در شهر در برکلی به چاپ رسید و خوشبختانه از آن زمان تا کنون موسیقی ایرانی گامهای بلندی به جلو برداشته است
----------------------------
قطعه با نوای حزن انگیز سرنا شروع می شود. نوایی که گویی یادآور بیدار شدنی از ورای غبار سالیان است. به دنبال این "ندای بیداری" ستار و تمبک به سرنا ملحق می شوند و شنونده را به رقص آرام و خلسه آوری دعوت می کنندو مستی و شوق این بیداری در هم می آمیزد.
ساختار این اثر که در دستگاه شور ساخته شده سیری صعودی دارد و شنونده را از سه مرحله گذر می دهد: نوبانگ کهن ما را در سرداب های تیره و تاریک بیدار می کند و آرام آرام بیرون می کشاند، از میان جنگلهای انبوه گذر می دهد و سر آخر ما را در تپه هایی سر سبز و پر نور پایکوبان رها میکند؛ تپه های سر سبزی که رنگ و بوی گیلان را دارد.
قسمتهایی که برای گروه هم آوایان تنظیم شده اند در لطف و زیبایی بی نظیرند. قبل از این تجربه های ناشیانه هوشنگ کامکار و کارهای فوق العاده زیبای گلنوش خالقی را شنیده ایم. کامکار از توانایی های یک گروه کر استفاده لازم و مثبت را نمی کند و کار خالقی هم با تمام زیباییش کاملا بر روی الگوی موسیقی کلاسیک غربی استوار است. این اگر نه که اولین تجربه، بلکه موفقترین آن در زمینه موسیقی نویسی چند صدایی برای آواز در موسیقی ایرانی است و رهنمود به گشایش دری به دنیایی تازه برای موسیقی ایرانی می دهد.
بخصوص تلفیق استادانه و تا این حد موفق موسیقی "سنتی" و"محلی" که از پشتوانه پربار خسرو سلطانی در زمینه این دو موسیقی و نیز موسیقی کلاسیک غرب برخوردار است. شهامت و خلاقیت او را قدر میدانیم و این همه چه شکوفاتر چون حسین علیزاده و محمد قوی حلم در کنار او به هنرنمایی می نشینند. و نتیجه آن اثری است در سطح جهانی و ماورای فرهنگ بومی. این جوابی است به بسیاری که توانایی های موسیقی ایرانی را عقیم میشمارند و خورده بر آن میگیرند که موسیقی ایرانی نمی تواند در سطح جهانی مطرح شود.
برای جهانی شدن باید اول آنچه را که داریم بشکافیم و واقعا بشناسیم و امکانات رشد آن را در چهارچوب فرهنگی خودمان دریابیم. آن زمان است که رشدی خود جوش و ارگانیک می تواند متحول شود, نه در کپی برداری از روش هایی که در فرهنگهای دیگر، خاصه غرب استفاده شده و نه در دید متعصبی که مخالف هر نوع برداشتی از فرهنگهای دیگر است. هنر و هنرمند را در دو بعد باید محک زاد، دو بعدی که در یک رابطه متقابل و ارگانیک با هم هستند. یکی در چهارچوب فرهنگی خود و دیگری در بعد جهانی. آنچه از موسیقی دیگر فرهنگها میتوان یاد گرفت تجزیه و تحلیل ساختار آن موسیقی در رابطه با فرهنگ همان جامه و بررسی مکانیزم رشد آن و در آخر ارتباط این دو با هم است.
در این مقصود با موسیقی باید به عنوان یکی از نمودارهای فرهنگی برخورد کرد و نه مقوله ای مجزا. همچنانکه که در فرهنگ ما احساساتی و کلماتی وجود دارند که قابل ترجمه به انگلیسی نیستند، همانطور هم یک چهارم پرده های موسیقی ما در موسیقی غرب وجود خارجی ندارند.
زبان، آهنگ کلمات، ریتم ( چه در موسیقی و چه در معماری و هنرهای تزیینی و هنرهای تجسمی و روابط انسانی)، روان یا مقطع بودن، شدت و حدت رنگها و جهت فکری یک فرهنگ همه با هم یک شبکه حساس و ارگانیک می سازند و تناسبی موزون پدید می آورند. به عنوان مثال می توان بین یک چهارم پرده های موسیقی ما و طرح خانه های قدیمی و تفکر عرفانی ایرانی رابطه ای پیدا کرد. در هر فرهنگی که در نظر بگیریم نمیتوان هیچ یک از این فاکتورها را به عنوان یک مقوله ایزوله شده و دور از آن "شبکه هویت فرهنگی" به درستی بررسی کرد. این "شبکه هویت فرهنگی" همان چیزی است که به هر فرهنگی حس خاص خودش را می دهد. زمانی که هنرمند واقف به ساختار فرهنگی خود و این ریتم زیربنایی باشد کار او بی شک مستقیم و محکم این حس را به مخاطبین خود انتقال میدهد. برای مثال برای ایرانی بودن یک اثر نقاشی استفاده از "عناصر ظاهری" ایرانی چون ساقی و پیرمرد و مسجد و تخت جمشید ووو ... نه شرط لازم است و نه کافی. یک اثر کاملا تجریدی اگر که این شبکه و بافت زیربنایی فرهنگ ایرانی را لمس کرده باشد به مراتب ایرانی تر است و ایرانی تر به نظر میرسد. در یک اثر موسیقی هم اگر آهنگساز حس زیربنایی فرهنگ خود را دریافته باشد نتیجه اش کاری با عمق و اصالت خواهد بود، فرقی نمیکند که از چه سازهایی برای بیان خود استفاده کند - سازهای الکترونیک، زنگوله گردن گاو و یا هر چیز دیگر. در همین راستا زمانی که آهنگسازی از بافت فرهنگی خود و درد ها و شادی های معاصر خود جدا افتاده باشد، هر چقدر هم که از ستار و دف و سنتور استفاده کند باز تافته جدا بافته خواهد بود.
سلطانی و علیزاده در نوبانگ کهن با استفاده از سازهای محلی رنگ آمیزی جدید و پرشوری را ارایه داده اند. سازهای موسیقی "سنتی" به واسطه مجلسی بودن اجراها (برای گروه های کوچک و در فضاهای کوچک) و مخاطبین کم, صدای پربردی ندارند. قوی ترین سازی که در موسیقی سنتی به کار میرود دف است که آن هم از عرصه موسیقی سنتی کنار گذاشته شده بود و چند سالی بیش نیست که به همت محمد رضا لطفی و حسین علیزاده به رپرتوار سازهای رایج در موسیقی سنتی باز پیوسته است. سازهای محلی در جهت دیگر، به خاطر طبیعت خود و اجرا در دشت و صحرا پرشورترند و برد بیشتر و صدای قویتری دارند. در کنار هم گذاشتن این سازها شور و تحرک و هیجان جدیدی می آفریند و حرکتی مثبت و جسورانه است به سوی "موسیقی ملی ایران", آن نوع موسیقی که هنوز وجود خارجی ندارد.
نه غوطه خوردن در سنت نهایتا می تواند مثبت باشد و نه فرار و جهش به هر چیز غیر سنتی به نام نو آوری. باید خودمان را از میدانی که سنت و نو آوری را به عنوان دو آنتاگونیست در مقابل هم قرار میدهد بیرون بکشیم و با دیدی تازه به این جریان نگاه کنیم.
برای دریافتن امکانات رشد موسیقی ایرانی باید اول با در نظر گرفتن آنچه که مطرح شد به شناخت و تعریفی از موسیقی ایرانی رسید. نوبانگ کهن قدمی بزرگ در این راه است و آنرا باید نقطه عطفی در موسیقی ایران تلقی کرد.
پژواکی اسطوره ای از اعصار کهن در زندگی عصر کنونی - به واقع نوبانگ کهن.
Friday, June 4, 2010
Of all the things the Greek had names for, Art was not one of them; the word they used was mimesis; imitation.
The body of man himself was generally the subject of this imitation, with an extra ingredient: persuasive difference from reality which we, like the Greeks, call beauty.
Part of the function of art has always been to isolate an image out of the crowd of impressions. We owe it to the Greeks that our art is based on life.
Greek art is the basis of all western art. Over 2000 years of history we have learned to see this tradition in a certain way.
The Greek statues were painted a lifelike flesh tone. We prefer our statues to be pure and white. In the museum of our imagination there is an ideal beauty which the Greeks themselves would have hardly recognized. Whiteness isn't all we have learned to appreciate, the fragmented torso is much more tasteful than the copy edibles.
- Johann Joachim Winckelmann
Wednesday, December 2, 2009
Peter Brook - Leaving his Bouffes du Nord theatre after 30 years
Asked what he had learned from his 30 years at the theatre, Peter Brook said: "Never ask yourself what you have learned ... only ask yourself what are the circumstances which are different from last year. In that way, you can apply last year's lessons. Experience means that the ground is prepared. As in Hamlet's last lines, 'The readiness is all.'"
Asked what he had learned from his 30 years at the theatre, Peter Brook said: "Never ask yourself what you have learned ... only ask yourself what are the circumstances which are different from last year. In that way, you can apply last year's lessons. Experience means that the ground is prepared. As in Hamlet's last lines, 'The readiness is all.'"
Thursday, November 12, 2009
Vivaldi Years - Gerald Stern
I lay forever, didn't I, behind those old windows,
listening to Bach and resurrecting my life.
I slept sometimes for thirty or forty minutes
while the violins shrieked and the cellos trembled.
It was a crazy youth, wasn’t it?, letting
my mind soar like that, giving myself
up to the poetry the way I did.
It was a little like Goethe's, wasn’t it,
a little like Eugene O'Neill's, one joyous
sadness after another. That was the everlasting
life, wasn’t it. The true world without end.
I lay forever, didn't I, behind those old windows,
listening to Bach and resurrecting my life.
I slept sometimes for thirty or forty minutes
while the violins shrieked and the cellos trembled.
It was a crazy youth, wasn’t it?, letting
my mind soar like that, giving myself
up to the poetry the way I did.
It was a little like Goethe's, wasn’t it,
a little like Eugene O'Neill's, one joyous
sadness after another. That was the everlasting
life, wasn’t it. The true world without end.
Friday, October 23, 2009
Wednesday, October 21, 2009
From Bach at Leipzig - A Play by Itamar Moses
FASCH - I trust the trip from Laucha was uneventful.
LENCK - I wish it had been. A crazed bandit accosted me on the road; dirty rags, a gleaming sword, a hood concealing his face. He tried to steal my luggage.
FASCH - No.
LENCK - Oh, yes.
FASCH - It must have been dreadful.
LENCK - No, it was very attractive, which is no doubt why he wished to steal it.
FASCH - Well, we are very sorry to hear it.
LENCK - Thank you. But it could have been worse.
FASCH - Yes, there are things we'd be sorrier to hear. Your music, for example.
LENCK - Excuse me?
FASCH - For example, he might have stolen your music.
FASCH - I trust the trip from Laucha was uneventful.
LENCK - I wish it had been. A crazed bandit accosted me on the road; dirty rags, a gleaming sword, a hood concealing his face. He tried to steal my luggage.
FASCH - No.
LENCK - Oh, yes.
FASCH - It must have been dreadful.
LENCK - No, it was very attractive, which is no doubt why he wished to steal it.
FASCH - Well, we are very sorry to hear it.
LENCK - Thank you. But it could have been worse.
FASCH - Yes, there are things we'd be sorrier to hear. Your music, for example.
LENCK - Excuse me?
FASCH - For example, he might have stolen your music.
Friday, January 9, 2009
آیدین آغداشلو
قملش نیز چون قلمویش روح نواز است
و لذت خواندن نوشته هایش غنیمتی است که از دست نباید داد.
قملش نیز چون قلمویش روح نواز است
و لذت خواندن نوشته هایش غنیمتی است که از دست نباید داد.
Tuesday, December 30, 2008
مرثیه ای برای لنی (یادداشتهای برکلی)
از سر کار آمدم. دو ساعتی خانه جدید را مرتب کردم. حوالی غروب سوار ماشین شدم تا به کافه استرادا بروم.
نواری را که آورده بودم در دستگاه گذاشتم. قبل از آنکه فرصت کنم نوار را سُر بدهم توی دستگاه، صدای رادیو در آمد.
اواسط آداجوی سمفونی پنج مالر بود. نوار را نگذاشتم. خودم را دادم به مالر و راه افتادم. با موسیقی رفتم. قطعه تمام شد.
صدای گوینده آمد : « ... به رهبری لئونارد برنشتاین فقید که امروز ... »
یکدفعه انگار قلبم ریخت. فقط گفتم «لِنی ... لِنی ...»
با آن وجود مهربانت و آن سیگار جاودانی ات ... می دانستم. سه روز پیش که خواندم از کارهایت ناگهان به خاطر بیماری کناره گیری کردی، می دانستم که میروی.
«هان ... ولی آخر ... رفتی با باد؟...»
امشب در آسمانها غوغاست.
اگر خوب گوش دهیم، اگر خوب گوش دهیم، می شنویم ...
از سر کار آمدم. دو ساعتی خانه جدید را مرتب کردم. حوالی غروب سوار ماشین شدم تا به کافه استرادا بروم.
نواری را که آورده بودم در دستگاه گذاشتم. قبل از آنکه فرصت کنم نوار را سُر بدهم توی دستگاه، صدای رادیو در آمد.
اواسط آداجوی سمفونی پنج مالر بود. نوار را نگذاشتم. خودم را دادم به مالر و راه افتادم. با موسیقی رفتم. قطعه تمام شد.
صدای گوینده آمد : « ... به رهبری لئونارد برنشتاین فقید که امروز ... »
یکدفعه انگار قلبم ریخت. فقط گفتم «لِنی ... لِنی ...»
با آن وجود مهربانت و آن سیگار جاودانی ات ... می دانستم. سه روز پیش که خواندم از کارهایت ناگهان به خاطر بیماری کناره گیری کردی، می دانستم که میروی.
«هان ... ولی آخر ... رفتی با باد؟...»
امشب در آسمانها غوغاست.
اگر خوب گوش دهیم، اگر خوب گوش دهیم، می شنویم ...
شیفت شب در 7/11 (از یادداشتهای قدیمی)
پسرک دارد داستان زندگی اش را برایم میگوید. قیافه مغولی دارد؛ چشمهای خسته، قیافه زحمتکش.
میگوید که شبها معمولأ زیر پلی نزدیک اینجا میخوابد ولی بعد از کتکی که دو شب پیش آنجا خورد میترسد برگردد زیر پل.
پول قهوه ندارد، مجانی بهش میدهم. بیکار است، از کار قبلی اش در رستوران برایم می گوید. مشتری دیگری هم در مغازه نیست، ساعت ۴ و نیم صبح است.
در صورتش و در چشمانش که از گرسنگی سوسو می زند سادگی و نجابت و درد میبینم.
بعد که من میگویم باید به کارهای دیگر برسم همانجا می ایستد و قهوه اش را می خورد و به در و دیوار نگاه میکند.
از دور صورتش را میبینم، چیزی درونم را می خورد. می پرسم که آیا غذایی، چیزی خورده؟ بی درنگ و با اشتیاق جواب میدهدکه هنوز نه.
یکی از ساندویچها مانده. آن را در پاکت می گذارم و میدهمش به او. تشکر می کند. معلوم است که ذوق زده است ولی به رویش نمی آورد.
دلم میسوزد. تشکر میکند و راه می افتد که برود.
بیرون باد سردی می وزد. حالا ساعت ۵ است و تازه سپیده زده.
− یاری
Friday, December 26, 2008
از محبت تلخها شیرین شود / وز محبت مسها زرین شود
از محبت دردها صا فی شود / وز محبت درد ها شا فی شود
از محبت خا رها گل می شود / وز محبت سرکه ها مل می شود
از محبت دار تختی می شود / وز محبت یا ر بختی می شود
از محبت سجن گلشن می شود / بی محبت روضه رضوان می شود
ازمحبت نار نوری می شود / وز محبت دیو حوری می شود
از محبت سنگ روغن می شود / بی محبت موم آهن می شود
از محبت حزن شادی می شود / وز محبت غول هادی می شود
از محبت نیش نوشی می شود / وز محبت شیر موشی می شود
از محبت نقم صحت می شود / وز محبت قمر رحمت می شود
از محبت مرده زنده می شود / وز محبت شاه بنده می شود
این محببت هم نتیجه دانش است / کی گزافه بر چنین تختی نشست
- مولوی
از محبت دردها صا فی شود / وز محبت درد ها شا فی شود
از محبت خا رها گل می شود / وز محبت سرکه ها مل می شود
از محبت دار تختی می شود / وز محبت یا ر بختی می شود
از محبت سجن گلشن می شود / بی محبت روضه رضوان می شود
ازمحبت نار نوری می شود / وز محبت دیو حوری می شود
از محبت سنگ روغن می شود / بی محبت موم آهن می شود
از محبت حزن شادی می شود / وز محبت غول هادی می شود
از محبت نیش نوشی می شود / وز محبت شیر موشی می شود
از محبت نقم صحت می شود / وز محبت قمر رحمت می شود
از محبت مرده زنده می شود / وز محبت شاه بنده می شود
این محببت هم نتیجه دانش است / کی گزافه بر چنین تختی نشست
- مولوی
Thursday, December 18, 2008
From The Unbearable Lightness of Being - Milan Kundera
Perhaps all the questions we ask of love, to measure, test, provoke and save it, have the additional effect of cutting it short. Perhaps the reason we are unable to love is that we yearn to be loved, that is, we demand something (love) from our partner instead of delivering ourselves up to her demand-free and asking for nothing but her company.
Perhaps all the questions we ask of love, to measure, test, provoke and save it, have the additional effect of cutting it short. Perhaps the reason we are unable to love is that we yearn to be loved, that is, we demand something (love) from our partner instead of delivering ourselves up to her demand-free and asking for nothing but her company.
طول موج هستی
رادیو را با صدای کم روشن می کنم . در زمینه. میگذارم که پیچ رادیو نزدیک ایستگاه باشد و نه درست روی آن. صدای موسیقی کلاسیک با خش خش ادغام میشود. گهگاهی کلمات نامفهومی هم از یک ایستگاه دیگر به این موج راه پیدا میکنند. خش خش، موسیقی، حرف. همه اینها با هم جریان دارند. با صدای کم، در زمینه. در متن شب. سکوت شب، خش خش، کلماتی نامفهوم. ساعت چهار صبح.
انگار به نبض دنیا گوش می دهی.
Wednesday, December 17, 2008
Tuesday, December 16, 2008
Cafe Trieste (San Francisco Days)
Early in the night I stop by at Trieste Cafe for an espresso before I go to the studio and work though the night. It has a beautiful atmosphere, the smell of nostalgia mingling with that of coffee, breaking through thick layers of conversations.
The wonderful machine still sits in the corner by the restrooms; the jukebox that has old 45s of Gigli, Di Stefano and Callas in it. I spend a long time choosing which arias to play. I put the coins in. Tick-tack and the music begins. It's a nice aria but not one of the ones I had chosen, they never are.
It always picks the ones that it likes, completely disregarding my choices. Yet I always pretend that I don't know what it is up to, going over the list again and again until I can find the selections that I want, knowing all too well that it does not matter and that it will play whatever it likes anyway. And I wait. Impatiently. To see what it has chosen for me this time.
Early in the night I stop by at Trieste Cafe for an espresso before I go to the studio and work though the night. It has a beautiful atmosphere, the smell of nostalgia mingling with that of coffee, breaking through thick layers of conversations.
The wonderful machine still sits in the corner by the restrooms; the jukebox that has old 45s of Gigli, Di Stefano and Callas in it. I spend a long time choosing which arias to play. I put the coins in. Tick-tack and the music begins. It's a nice aria but not one of the ones I had chosen, they never are.
It always picks the ones that it likes, completely disregarding my choices. Yet I always pretend that I don't know what it is up to, going over the list again and again until I can find the selections that I want, knowing all too well that it does not matter and that it will play whatever it likes anyway. And I wait. Impatiently. To see what it has chosen for me this time.
Monday, December 15, 2008
در سفر ...
پنجره ای بی تاب
رو به سکوت کوچه
درشکوفایی گرم تابستان یک شهر
و باز اتوبوس
و پنجره هایی که از جذب این همه تصویر
نمی شکنند.
خودم را می دهم به
ضربان رنگهایی که در چهارچوب پنجره
حل می شوند.
خط خطی های خاکستری اسفالتها
سبز جنگلها
زرد دشتها.
عجله ای ندارم.
عجله ای نیست − همین است، همین.
جاده های کودکیم ...
درختان کودکیم ...
ابرهای کودکیم ...
پدر ...
تو را کرمها خورده اند ...
پدر ...
− یاری ۱۳۶۷
پنجره ای بی تاب
رو به سکوت کوچه
درشکوفایی گرم تابستان یک شهر
و باز اتوبوس
و پنجره هایی که از جذب این همه تصویر
نمی شکنند.
خودم را می دهم به
ضربان رنگهایی که در چهارچوب پنجره
حل می شوند.
خط خطی های خاکستری اسفالتها
سبز جنگلها
زرد دشتها.
عجله ای ندارم.
عجله ای نیست − همین است، همین.
جاده های کودکیم ...
درختان کودکیم ...
ابرهای کودکیم ...
پدر ...
تو را کرمها خورده اند ...
پدر ...
− یاری ۱۳۶۷
Friday, December 12, 2008
Weingartner's Orchestration of the Hammerklavier SonataThe string orchestra versions of the late quartets of Beethoven cast a warm and rich spell on the listener mainly because they are not re-orchestrations which we are faced with, but an enlargement, a strengthening of the voices and the timbres already present in the work.
This insight into the beautifully mysterious and sublime late string quartets of Beethoven was first brought forth by Serge Koussevitzky and then by his prodigy Leonard Bernstein. Since then we have had recordings by Andre Previn and as of late, Murray Perahia.
Weingartner's orchestration of Beethoven's late piano sonata, the Hammerklavier is however a different story.
Weingartner's orchestration uses the same orchestral forces as in the 5th symphony which in itself is quite problematic since Beethoven's orchestrations can really never be second guessed, as brilliantly illustrated by Bernstein in his orchestral presentation and discussion of Beethoven's sketches to the first movement of the 5th symphony itself.
Another aspect is the sense of scale (not to be confused with size) having to do with internal sense of proportions and relationships.. Having had seen reproductions of paintings of Salvador Dali in art books, I was quite surprised when I saw the originals to find out that some of the canvases were very small in size. I expected them to be huge. They were in a way; they had an enormous inner scale despite their small size. It is the same with Beethoven's late piano sonatas in particular the Hammerklavier. The late quartets are intimate pieces that can benefit from the extra dimension that the enlargement of the orchestral forces bring. The Hammerklavier however is already "symphonic" in scale. A precious little stone with the soul of a mountain. How can we add to that?
یادداشتی بر موسم گل − ساختۀ محمد رضا درویشیدرویشی از زمره آهنگسازانی است که در جهت شکل دادن به موسیقی ملی ایران حرکتی آگاهانه دارد. حرکتی که مسیری را دنبال میکند که به بیراه افتادن از آن بسیار آسان است و ماندن در آن به تلاش و کوشش دائمی نیازمند است.
قطعه موسم گل قطعه چهل تکه ناجوری است. قطعه ای است که هر کدام از تکه های آن حرفهای گفتنی زیاد دارد و به تنهایی زیباست ولی در کنار هم ناجور مینشینند.
حسی که من شنوندۀ آشنا با موسیقی ایرانی و نیز موسیقی کلاسیک غربی از شنیدن این قطعه می گیرم این است که انگار آقای درویشی هر آنچه را که در مورد ارکستراسیون و آهنگسازی فرا گرفته است با عجله و در فرصت کم بیرون میریزد و به شنونده ارائه میدهد.
ساختار کل قطعه نادیده گرفته میشود و یا اهمیت کمتری به آن داده میشود. هر کدام از قسمتهای قطعه توانایی بسط داده شدن دارد و میتواند به تنهایی نطفۀ یک قطعه کامل باشد. ساختار کلی و جزیی یک اثر باید گوشه چشمی به هم داشته باشند و با هم حرکت کنند تا اثر بتواند روی پای خود بایستد.
آهنگساز در استفاده از صدای خواننده به مثابه سازی از سازهای ارکستر (به جای خواننده در مقابل ارکستر) موفق است. برداشت غیر سنتی از رابطه خواننده و ارکستر و ایجاد یک نوع رابطة دمکراتیک بین این دو از خشتهای اولیه بنای موسیقی ملی ایران است و شاید بسیار راه مانده باشد تا به آزادی این دو از هم و نتیجتأ همکاریشان با هم برسیم.
نکته ای دیگر که برای من سئوال انگیز بود دونوازی سه تار و کلارینت در بخش دوم این قطعه بود. این تجربه ای قابل تحسین است به خاطر وسعت دادن به افق موسیقی ایرانی در ذهن ما. ولی آیا صرفا همین در کنار هم قراردادن این دو ساز کافی است؟ یا باید خط پیوندی میان این دو ساز پیدا کرد و سعی در بسط آن داشت؟ آهنگساز به نظر من در اینجا هیچگونه تلاشی برای یافتن این خط پیوند از خود نشان نمی دهد و صرفا با در کنار هم گذاشتن کلارینت و سه تار حرف تازه ای را به ما ارائه نمیکند. شاید کاری شجاعانه بینشی شجاعانه را نیز طلب کند.
شناسنامه اثر >>>
Subscribe to:
Posts (Atom)
